“Po njegovu (Aristotelovu) učenju, najviša je od svih znanosti “prva filozofija” (poslije nazvana metafizikom), jer proučava biće kao biće te otkriva da ono po sebi ima razna, to jest analogna značenja (biće kao kategorije: supstancija i njezinih devet akcidenata; biće kao zbilja i kao mogućnost; biće kao istinito). Sastavni i najviši dio “prve filozofije” jest teologija. Ona proučava božanski nus ili “um”, koji je prvi, nepokretni i nepokrenuti pokretač sveukupne zbilje. Objašnjavajući gibanje i nastajanje kao prijelaz supstancije ne iz nebića u biće, nego iz bića kao mogućnosti u biće kao zbiljnost, Aristotel daje jedan od najvažnijih odgovora na središnji problem grčke filozofije. Taj prijelaz omogućuju metafizička načela materije (mogućnost neke stvari) i forme (ostvarenje te mogućnosti), koje u osjetnom svijetu ne postoje odvojeno, nego tek zajedno tvore konkretnu supstanciju. Gibanje se, dakle, događa tako da moguće biće postaje stvarno i stvarno moguće, čemu nema kraja, zbog čega je svijet vječan. Ali, da bi se ono potpuno objasnilo, potrebni su još tvorbeni i finalni uzrok, kao i “prvi uzrok”, koji je sam nepokretan i stoga samo jedan. On je čista forma i čista zbilja (shvaćena kao čisto mišljenje, jer je mišljenje najviši oblik postojanja), dakle, najsavršenije biće, to jest Bog.”
“Nepokrenuti pokretač (grč. τὸ κινοῦν ἀκίνητον) je, u Aristotelovoj filozofiji, ono što je uzrok svem kretanju, a samo nije pokrenuto. (…)
Stari Grci su verovali da prirodu karakteriše težnja da se stavi u pokret ono što je potencijalno; svaka promena je rukovođena stremljenjem prema cilju. Cilj je inicijator kretanja pošto je njegov krajnji uzrok. Na taj način, kretanje prirode je podstaknuto stvarima koje privlači nepokretni pokretač.
U mazdaizmu se verovalo da je vreme nepokretni pokretač, budući da se samo ne kreće, a ipak upravlja svime.
Za srednjovekovnu sholastiku je posebno važan pojam prvi pokretač (lat. Primum Mobile) ili prvi nepokrenuti pokretač (grč. τὸ πρῶτον κινοῦν ἀκίνητον) koji označava izvor svakog kretanja, savršeno biće. Nepokretni pokretač je samodovoljan sebi i njegovo pokretanje nije uzrokovano potrebom da aktuelizuje bilo kakav potencijal. Paradoksalno zvuči s obzirom da su stari Grci verovali da određeni uzrok stavlja u kretanje ono što je potencijalno, a gore navedena teorija kaže da nepokretni pokretač nema potrebu da aktualizuje bilo kakav potencijal. Na taj način ispada da je aktuelizovanje materijalnog potencijala „kolateralna šteta“ i da se materija aktuelizuje tako što se slučajno našla u delokrugu nepokretnog pokretača. Pre će, ipak, biti da nepokretni pokretač pokretanjem materije ima cilj da je dovede do neke savršene aktualizacije, što je zapravo i priroda Aristotelovog nepokretnog pokretača.”
zupčanik koji pokreće sve ostale zupčanike 😀
Primium Mobile, tzv. “filozofski Bog”. Jedino što mi je zanimljivo jeste činjenica da je i “filozofski Bog” jedan. Kažem “jedino što mi je zanimljivo” jer ne može se “dokazati” ni “filozofski” niti “objavljeni” Bog. “Filozofski Bog” je produkt intelektualnog napora, koji je vrijedan poštovanja, jer je izraz znatiželje Ademovog potomka, ali je na neki svoj način sofosticirani mitološki izum. Jer izaziva sve moguće kontroverze i proturječnosti. Tj. nije “odgovor” nego hiperproduktivni proizvođač pitanja.
U isto vrijeme jedino i potpuno Generalan i jedino i potpuno Specifičan, Sfumato. „Gdje god da se vi okrenete, pa tamo je Allahovo Lice.” (El-Bekara, 115). Ako bismo upotrebljavali Aristotelovu pojmovnost -čistog mišljenja-, to bi odgovaralo zaključivanju o istovremenom jedinom i potpunom Deduktivnom i jedinom i potpunom Induktivnom.
Veoma interesantan osvrt Teoretičaru, posebno zapažanje u posljednjoj rečenici – “… nije ‘odgovor’ nego hiperproduktivni proizvođač pitanja.”. Slažem se sa tobom. Ovdje negdje dolazimo do sljedećeg: „Razmišljajte o Allahovim blagodatima, a ne o samom Allahu.“ (Tirmizi). Teodiceja, filozofska teologija, razlikuje se od objavljene teologije (teologije Objava) ne po tome što pokušava “dokazati” Boga (štaviše, 90% metodologija koje su se iz teodicije razvile polaze od toga da je Boga nepotrebno dokazivati, jer je On u ljudskoj intuiciji, da je On prirodna ideja ljudska), nego što pokušava doprijeti do suštine Boga. U Objavama je to vrlo elegantno riješeno – ne možete to, jednostavno ne možete, zato vjerujte.
Da, i “filozofski Bog” je jedan. I “naučni Bog” je jedan, prirodno, s obzirom da je jedan od najznačajnijih otaca filozofije, odnosno nauke zapadne hemisfere – Aristotel utabao takav put. Nije na odmet ponovo naglasiti da se filozofija (potom sve nauke i naučne discipline) razvila iz teologije, a teologija iz relgije. Aristotel je morao biti pod velikim uticajem religijskih i teoloških tekstova Istoka, zapravo to je i dobro poznata činjenica, tako da nije iznenađujuće da je “filozofski Bog” jedan Bog. Ono što ja zapažam je to da je Aristotel, trudeći se da obujmi tu potpunu generalnost Boga, da njegov jezik izbjegne tu mitologizaciju (koju si ti ovdje, po mome sudu, pogrešno uočio), trudeći se da izbjegne vezanje bilo kakve specifične oznake uz tu generalnost iz svijeta ljudi, upao u zamku brisanja svojstva etičnosti, moralnosti te generalnosti. Aristotel se tako vještački izdiže i pokušava doprijeti do suštine Boga, a gotovo sva svojstva, a za ljude najvažniju – moral, briše.
Cilj ovoga teksta je bio da pokaže da odavno, od početka, nije pitanje ima li jednog Boga ili nema. Jedan Bog je i u religiji i u filozofiji i u nauci jedan Bog. Cilj ovoga teksta je da pokaže da je nauka derivat teologije.
Izvrsno uredjeni clanci sa Wikipedije.
Ti si editor?