DISCLAIMER: Pojedine navode u tekstu koji slijedi smatram pretjeranim, malicioznim, pa i na granici govora mržnje (bez obzira na vidljivu emocionalnu napetost autora, s punim pravom). No, javni interes da tekst bude čitan i integralno dostupan prevaže nad mojim naprijed iznesenim stavom.
Piše Hamid Dabaši, Middle East Eye
Zamislite kada bi Iran, Sirija, Liban ili Turska, uz potpunu podršku, naoružanje i diplomatsku zaštitu od Rusije i Kine, imali volje i sredstava da bombarduju Tel Aviv tri mjeseca, dan i noć, ubiju desetine hiljada Izraelaca, osakate nebrojeno više i učine milione beskućnicima i pretvore grad u hrpu nenastanjivih ruševina, kao što je Gaza danas.
Zamislite to na nekoliko sekundi – Iran i njegovi saveznici namjerno gađaju naseljene dijelove Tel Aviva, bolnice, sinagoge, škole, univerzitete, biblioteke ili bilo koje naseljeno mjesto kako bi osigurali maksimalne civilne žrtve. Rekli bi svijetu da samo traže izraelskog premijera Benjamina Netanyahua i njegov ratni kabinet.
Zapitajte se šta bi posebno SAD, UK, EU, Kanada, Australija i Njemačka učinile u roku od 24 sata od napada iz ovog izmišljenog scenarija.
Sada se vratite u stvarnost i uzmite u obzir činjenicu da su zapadni saveznici Tel Aviva od 7. oktobra (i decenijama prije tog datuma) ne samo svjedočili onome što je Izrael učinio palestinskom narodu, već su ga također snabdijevali vojnom opremom, bombama, municijom i diplomatskom podrškom, dok su američki mediji ponudili ideološka opravdanja za klanje i genocid nad Palestincima.
Pomenuti izmišljeni scenario postojeći svjetski poredak ne bi tolerisao ni dana. Uz vojnu silu SAD-a, Evrope, Australije i Kanade, koje u potpunosti stoje iza Izraela, mi se bespomoćni ljudi svijeta, baš kao ni Palestinci, ne možemo pouzdati.
Ovo nije samo politička realnost; takođe je relevantno za moralni imaginarni i filozofski univerzum stvari koja sebe naziva Zapadom.
Mi izvan evropske sfere moralne imaginacije za njih ne postojimo u njihovom filozofskom univerzumu.
Arapi, Iranci i muslimani; ili ljudi u Aziji, Africi i Latinskoj Americi, mi nemamo nikakvu ontološku stvarnost za evropske filozofe, osim kao metafizičku prijetnju koju treba pobijediti i utišati.
Počevši od Immanuela Kanta i Georga Wilhelma Friedricha Hegela, pa nastavljajući s Emmanuelom Levinasom i Slavojem Žižekom, mi smo neobičnosti, stvari, poznati objekti koje su orijentalisti imali zadatak da dešifruju. Kao takvo, ubistvo desetina hiljada nas od strane Izraela ili SAD i njenih evropskih saveznika ne izaziva ni najmanji zastoj u glavama evropskih filozofa.
Plemenska evropska publika
Ako sumnjate u to, samo pogledajte vodećeg evropskog filozofa Jurgena Habermasa i nekoliko njegovih kolega, koji su u zapanjujuće golom činu okrutne vulgarnosti išli na ruku izraelskom pokolju Palestinaca. Više nije pitanje šta bismo mogli da mislimo o Habermasu, koji sada ima 94 godine, kao ljudskom biću. Pitanje je šta bismo mogli misliti o njemu kao o društvenom naučniku, filozofu i kritičkom misliocu. Da li je svijetu više važno ono šta on misli, ako je ikada bilo?
Svijet je postavljao slična pitanja o drugom velikom njemačkom filozofu, Martinu Heideggeru, u svjetlu njegove pogubne povezanosti s nacizmom. Po mom mišljenju, sada moramo postaviti takva pitanja o Habermasovom nasilnom cionizmu i značajnim posljedicama za ono što bismo mogli misliti o njegovom cjelokupnom filozofskom projektu?
Ako Habermas nema ni trunke prostora u svojoj moralnoj mašti za ljude kao što su Palestinci, imamo li ikakvog razloga da smatramo da je cijeli njegov filozofski projekat na bilo koji način povezan s ostatkom čovječanstva – izvan njegove neposredne plemenske evropske publike?
U otvorenom pismu Habermasu, istaknuti iranski sociolog Asef Bayat rekao je da on “protivrječi svojim vlastitim idejama” kada je u pitanju situacija u Gazi. Uz svo dužno poštovanje, slažem se.
Vjerujem da je Habermasovo zanemarivanje života Palestinaca u potpunosti u skladu s njegovim cionizmom. To je savršeno u skladu sa svjetonazorom u kojem ne-evropljani nisu u potpunosti ljudi, ili su “ljudi životinje”, kako je izraelski ministar odbrane Yoav Gallant otvoreno izjavio.
Ovo potpuno zanemarivanje Palestinaca duboko je ukorijenjeno u njemačkoj i evropskoj filozofskoj mašti. Uobičajena je mudrost da su Nijemci zbog krivice za Holokaust razvili čvrstu posvećenost Izraelu. Ali za ostatak svijeta, kao što sada svjedoči veličanstveni dokument koji je Južna Afrika predstavila Međunarodnom sudu pravde, postoji savršena konzistentnost između onoga što je Njemačka radila tokom svoje nacističke ere i onoga što sada radi tokom svoje cionističke ere.
Vjerujem da je Habermasov stav u skladu s njemačkom državnom politikom učestvovanja u cionističkom pokolju Palestinaca. To je također u skladu s onim što važi za “njemačku ljevicu”, s njihovom jednako rasističkom, islamofobičnom i ksenofobičnom mržnjom prema Arapima i muslimanima, te njihovom sveobuhvatnom podrškom genocidnim akcijama izraelske naseljeničke kolonije.
Mora nam biti oprošteno ako smo mislili da ono što Njemačka danas ima nije krivica za holokaust, već nostalgija za genocidom, jer se nadomjestila izraelskom klanju Palestinaca tokom prošlog vijeka (ne samo u proteklih 100 dana).
Moralna izopačenost
Optužba za evrocentrizam koja se dosljedno iznosi protiv koncepcije svijeta evropskih filozofa nije zasnovana samo na epistemološkoj mani u njihovom razmišljanju. To je dosljedan znak moralne izopačenosti. U više navrata sam ukazao na neizlječivi rasizam u srcu evropskog filozofskog mišljenja i njegovih najslavnijih predstavnika danas.
Ova moralna izopačenost nije samo politički promašaj ili ideološka slijepa tačka. To je duboko upisano u njihove filozofske imaginacije, koje su ostale neizlječivo plemenske.
Ovdje moramo ponoviti poznatu izjavu slavnog martinikanskog pjesnika Aimea Cesairea: „Da, bilo bi vrijedno klinički, detaljno proučiti korake koje su preduzeli Hitler i nacizam i otkriti vrlo uglednim, vrlo humanističkim, vrlo hrišćanskim buržujima XX vijeka da (a da oni toga nisu svesni) imaju Hitlera u sebi, da Hitler živi u njima, da je Hitler njihov demon, da su nedoslijedni ako se bune protiv njega i da, u suštini, ono što ne mogu oprosti Hitleru nije zločin sam po sebi, zločin protiv čovjeka, to nije poniženje čovjeka kao takvog – to je zločin protiv bijelog čovjeka, poniženje bijelog čovjeka i činjenica da je na Evropu primjenio kolonijalističke procedure koje su, do tada, bile rezervisane isključivo za [arapske, indijske i afričke narode].“
Palestina je danas produžetak kolonijalnih zločina koje Cesaire navodi u ovom odlomku. Čini se da Habermas ne zna da je njegovo odobravanje pokolja Palestinaca u potpunosti u skladu s onim što su njegovi preci radili u Namibiji tokom genocida Herero i Namaqua. Poput poslovičnog noja, njemački filozofi su zabili glave u svoje evropske zablude, misleći da ih svijet ne vidi onakvima kakvi jesu.
Na kraju krajeva, po mom mišljenju, Habermas nije rekao ili učinio ništa iznenađujuće ili kontradiktorno; naprotiv. Bio je u potpunosti dosljedan neizlječivom tribalizmu svog filozofskog pedigrea, koji je lažno zauzeo univerzalni stav.
Svijet je sada oslobođen tog lažnog osjećaja univerzalnosti. Filozofi kao što su VY Mudimbe u Demokratskoj Republici Kongo, Walter Mignolo ili Enrique Dussel u Argentini ili Kojin Karatani u Japanu imaju mnogo legitimnije zahtjeve za univerzalnošću nego što su Habermas i njemu slični ikada imali.
Po mom mišljenju, moralni bankrot Habermasove izjave o Palestini označava prekretnicu u kolonijalnom odnosu između evropske filozofije i ostatka svijeta. Svijet se probudio iz lažnog sna evropske etno-filozofije. Danas ovo oslobođenje dugujemo globalnoj patnji naroda kao što su Palestinci, čije su dugotrajno, istorijsko herojstvo i žrtve konačno demontirale ogoljeno varvarstvo na temeljima “zapadne civilizacije”.
